Uwielbiam Nokturny Arrau. Kilka lat temu zrobiłem duże badanie kompletnych zestawów i ze zdziwieniem odkryłem, że większość pianistów traktuje te utwory jako nocne bombonierki. Arrau dostrzega, że w ciemności dużo się dzieje.

 

Uwielbiam Nokturny Arrau. Kilka lat temu zrobiłem swego rodzaju duże badanie kompletnych zestawów i ze zdumieniem stwierdziłem, że większość pianistów traktuje te utwory jako nocne bombonierki. Arrau dostrzega, że w ciemności dużo się dzieje.

Będę musiał wypróbować Arrau tutaj! Pamiętam, że ostatnim razem, gdy słuchałem nokturnów Chopina, czułem się dokładnie tak samo - "nocne bombonierki" (chociaż wyraziłeś to o wiele lepiej, wspaniała fraza!)...

 

Arrau jest niesamowity. Jedyną rzeczą, która mnie denerwuje, jest syczenie w nagraniu... to przeszkadza mi szczególnie w muzyce solowej. Rozpieszczony doskonałymi nagraniami fortepianowymi z czarnym tłem, trudno mi zaakceptować mniej... Ale mimo wszystko Arrau jest jednym z moich ulubionych pianistów. Bardzo lubię też Simona i Moraveca.

 

Arrau jest niesamowity. Jedyną rzeczą, która mi przeszkadza, jest syczenie w nagraniu... to przeszkadza mi szczególnie w muzyce solowej.

Chodzi ci o gwizd wiatru, który przechodzi przez jego nos? :lol:

Przyzwyczaiłem się do tego i podziwiam wykonanie, ale potencjalny nabywca musi wiedzieć.

 

^ ^W powyższym poście jest kilka błędów i za późno, żeby go edytować - potraktujcie to więc jako poprawkę i przestrogę (ustalcie fakty!). Nie chcę wprowadzać w błąd smarkaczy (starzy i tak są już całkowicie wprowadzeni w błąd). 1) Okno spektrogramu w GoldWave ma opcję wyświetlania skali częstotliwości - znalazłem ją wczoraj. 2) Ta skala mówi mi, że inżynier ustawił filtr dolnoprzepustowy dla płyt LP na ~16 kHz - co powinno umożliwić gwizd nosa; po prostu go nie słyszałem. 3) Nieważne, jakie masz 'opcje', chyba że masz możliwość samodzielnego przetwarzania dźwięku. No. Moje sumienie nie jest czyste, ale jest czystsze niż minutę temu.

 

"'Muzyka salonowa' -- ma dość skromne wymagania techniczne, a jednocześnie ma brzmieć o wiele bardziej efektownie niż jest to potrzebne w jej realizacji. Podążała również za każdym lekkim i przemijającym kaprysem kapryśnego 'modnego gustu'"

Powyższe to fragment, nieco zmodyfikowany, wypowiedzi mojego przyjaciela i kolegi do podobnego komentarza na temat Liszta, tj. że duża część Liszta to 'muzyka salonowa'.

To samo można powiedzieć o Chopinie, że pod względem wymagań technicznych i głębi samej muzyki, nic z tego w żaden sposób nie jest 'muzyką salonową'. Oddanie tego w ten sposób, a nawet z odrobiną tego lekkiego i subtelnego sposobu, to całkowite niezrozumienie Chopina.

Chopin jest mroczny, odważny, harmonicznie dziki -- i to o wiele bardziej niż tylko trochę awangardowy jak na swoje czasy: jest pod tym względem gruntownie 'nowoczesny'. Z prawdziwym zrozumieniem tego, czym była i wciąż jest muzyka Chopina, wcale nie jest trudno (z wymaganym technicznym arsenałem w skrzynce narzędziowej wykonawcy, oczywiście) sprawić, by brzmiała, nawet dzisiaj, mrocznie, dziko, 'nowocześnie' i wszystkim, tylko nie 'salonowo'.

Pokolenia pokochały Chopina -- przez pokolenia błędnych interpretacji -- jako Chopina kwiecistego, słodkiego, ckliwego, sentymentalnego, ładnego -- bah!

Mam wrażenie, że Chopin, zwłaszcza w jaki sposób tak wielu mniej profesjonalnych i prawie wszyscy amatorzy go oddają, jest najbardziej powszechnie i często niezrozumianym i błędnie wykonywanym z kompozytorów większych dzieł fortepianowych. Arrau i ci nieliczni, którzy oddają go mrocznego, dzikiego i dalekiego od słodkiego i kwiecistego (w tym nokturny), to ci, którzy robią to dobrze.

 

Myślę, że ten wątek sprawi, że spędzę trochę czasu z interpretacjami Arrau.

Samson Francois jest moim ulubionym od bardzo dawna. Nigdy też nie uważałem jego gry za słodką i kwiecistą.

 

Tak, nigdy nie mogłem widzieć Chopina jako dziecka-kwiatu. Jego mrok jest zbyt oczywisty. Prawie muzyczna wersja Poe... i obaj zmarli w październiku 1849 roku. WooooOOoo

 

Nokturny Chopina w wykonaniu Arrau są ładne! Rubinsteina też są piękne.

 

Próbowałem polubić Nokturny Arrau, ale jego podejście brzmi pretensjonalnie. Rubato jest tego dobrym przykładem, ponieważ uważam, że jest nieco przesadzone. Arrau próbuje użyć rubato, aby uczynić muzykę bardziej ekspresyjną i jest to widoczne w pierwszych kilku taktach Op. 9/1. Rubinstein i Moravec nie stosują takiego podejścia. Zamiast tego używają dynamiki. To, co naprawdę lubię w nagraniu Moraveca, to jego użycie ciszy.

 

Zgadzam się z podejściem Arrau. Nie znam jeszcze wersji Moraveca, ale wolę mojego Chopina "czystego", à la Rubinstein.

 

Zgadzam się z podejściem Arrau. Nie znam jeszcze wersji Moraveca, ale wolę mojego Chopina "czystego", à la Rubinstein.

Następnie wypróbuj nagrania z jednej płyty CD na Testament w wykonaniu wspaniałego angielskiego pianisty Solomona. Najlepszy Chopin, jakiego kiedykolwiek słyszałem, więc szkoda, że to wszystko, co po nim zostało.

 

Będziemy musieli się w tej kwestii nie zgodzić, proszę pana. Chciałbym umieć grać na pianinie choć w tysięcznej części tak dobrze jak oni obaj, ale czasami, kiedy grają muzykę fortepianową solo, słyszę trochę za dużo ich i za mało kompozytora, jak dla mnie. W dzisiejszych czasach wolę ich obu jako dyrygentów.