Najlepszy Hammerklavier?

Najlepszy Hammerklavier? Moim zdaniem nie ma wątpliwości: nagranie radiowe CBC Glenna Goulda z 1970 roku.

http://www.amazon.com/Beethoven-Pia...B0000028NZ/ref=sr_1_1/182-7439972-4997723?ie=UTF8&s=music&qid=1300235682&sr=1-1

(Schiff i Kempff też są w porządku.)

Kempff dobrze radzi sobie z pozostałymi 'nazwanymi' Sonatami ('Księżycową', 'Patetyczną', 'Appassionatą'); jednak Gould dostaje mój głos za nie wszystkie - jego 'Appassionata' jest absolutnie niezwykła.

http://www.amazon.com/Beethoven-Pia...B000VFGSI2/ref=sr_1_1/182-3967606-9890515?ie=UTF8&s=music&qid=1300236132&sr=1-1

Również płyta Goulda z kompletnymi Sonatami op. 31 jest perełką:

http://www.amazon.com/Beethoven-Pia...o-Sonatas-Op-Complet/dp/B000VFGSL4/ref=cm_lmf_tit_8_rdssss0/182-3967606-9890515

I trzy ostatnie:

http://www.amazon.com/Beethoven-Pia...n-Piano-Sonata-No-30/dp/B000UH8HQ2/ref=cm_lmf_tit_2_rdssss0/182-3967606-9890515

A teraz, dla odmiany: moje absolutnie ulubione Wariacje Diabellego są w wykonaniu Arrau:

http://www.amazon.com/Diabelli-Vari...B00000E34X/ref=sr_1_1/180-2028222-3041334?ie=UTF8&s=music&qid=1300236310&sr=1-1

 

Lubię Schnabla (według mnie jednego z pięciu najlepszych nagranych pianistów). Jego nagrania wczesnych sonat są najlepsze. Ma reputację grania fałszywych nut w trudniejszych utworach; ale Arrau powiedział, że nigdy nie słyszał, jak gra fałszywą nutę na koncercie, więc musiały to być tylko nerwy podczas nagrywania.

Solomon (Cutner) jest prawdopodobnie najbardziej niedocenianym interpretatorem Beethovena i jednym z najbardziej niedocenianych pianistów w ogóle. My, Anglicy, powinniśmy być bardziej patriotyczni wobec niego: on jest praktycznie wszystkim, co mamy.

Uwielbiam Swiatosława Richtera i myślę, że był doskonałym interpretatorem Beethovena (nawet lepszym niż Gilels). Wszystkie jego nagrania są warte posłuchania, w szczególności jego wariacje Op. 120, Op. 34 i Op. 35.

Nie zgadzam się z tym, że Hammerklavier Goulda jest najlepszy, ale jest najbardziej wnikliwy.

 

Uwielbiam Swiatosława Richtera i uważam, że był doskonałym interpretatorem Beethovena (nawet lepszym niż Gilels). Wszystkie jego nagrania są warte posłuchania, w tym w szczególności wariacje Op. 120, Op. 34 i Op. 35.

Bardzo prawdziwe

 

Interpretacja Schiffa utworu nr 8 "Pathetique" ma powtórzenie 1. części we właściwym miejscu, moim zdaniem, sięgając aż do tego, co większość ludzi uważa za zwykły wstęp. Kiedy Schiff to robi, ma to ogromny sens i dodaje cały dodatkowy wymiar i tempo do ruchu. Nie wiem, czy inni tak robią, ale nigdy wcześniej tego nie słyszałem aż do Schiffa.

 

Ustawienie Schiffa nr 8 "Pathetique" ma powtórzenie 1. części we właściwym miejscu, moim zdaniem, wracając do tego, co większość ludzi uważa za tylko wprowadzenie. Kiedy Schiff to robi, ma to duży sens i dodaje cały dodatkowy wymiar i tempo do ruchu. Nie wiem, czy inni to robią, ale nigdy wcześniej tego nie słyszałem aż do Schiffa.

O ile wiem, po raz pierwszy zrobił to Brendel. Uważam, że jest to całkowicie błędne, zarówno muzycznie, jak i teoretycznie. Gdyby to było wczesne dzieło Beethovena lub dzieło Haydna lub Clementiego, zgodziłbym się. Ale w czasie, gdy Beethoven napisał Opus 13, łamał już wiele strukturalnych tabu i zaskakiwał publiczność na przykład nieoczekiwanymi modulacjami. Nierozwiązanie ekspozycji w powtórzeniu wprowadzenia jest dokładnie tym, co Beethoven zrobiłby tutaj, aby zszokować swoją publiczność. Wydaje mi się mało prawdopodobne, aby pokolenia uczniów Czerny'ego, którzy wszyscy powtarzali w Allegro, a nie w otwarciu Grave, sprzeciwili się własnemu doświadczeniu Czerny'ego z występów Beethovena. Pośpiech Schiffa (niektórzy powiedzieliby obsceniczny) w pierwszej części Opus 27 nr 2 również wydaje mi się błędny, ale przynajmniej ma sens zgodnie z rzeczywistą partyturą.

 

Nowy cykl Schiffa jest bardzo dobry, podobnie jak niedawno ukończony cykl Ohlssona.

I masz rację: Richter jest o wiele lepszy niż Gilels - głównym problemem Richtera jest często słaba jakość nagrania i szumy publiczności. Szczerze mówiąc, jestem całkowicie wykończony jego szumem publiczności.

 

And you're right: Richter is way better than Gilels--the major problem with Richter is frequently his poor recorded sound and audience noise. Frankly I'm totally worn out with his audience noise.

Tak, to wstyd. Chyba mam dość wysoką tolerancję na złą jakość dźwięku. W przeciwnym razie nie cieszyłbym się Schnablem.

 

Również cisza nie jest wypełniona nieustannym, bezmelodyjnym mamrotaniem.

 

Arrau zdmuchuje Hammerklavier Goulda tak daleko z wody, że jest tak daleko z wody.

Ponadto cisza nie jest wypełniona nieustannym, bezmelodyjnym mamrotaniem.

Zgadzam się. Arrau absolutnie wbija się w Hammerklavier. Dla mnie wolna część to test. Arrau wydaje się naprawdę docierać do serca tego wspaniałego ruchu - jednego z największych wolnych ruchów w całej muzyce. Tempa Arrau są idealne, ruch jest rozdzierającą serce podróżą kończącą się oszałamiającym wyczerpaniem. Perfekcja.

 

Mógłbym w nieskończoność opowiadać o wykonawcach Beethovena, ale myślę, że lepiej będzie po prostu wskazać na konkretne nagrania utworów, które cenię ponad wszystko.

Po pierwsze, Appassionata Richtera:

Waldstein Serkina, wcześniej Gilelsa, ale Serkin jest tu wspaniały:

Hammerklavier Gilelsa, choć nie umniejszając wspaniałemu nagraniu Polliniego:

op.109 Edwina Fischera:

op. 111 Annie Fischer, w czymś, co jest prawdopodobnie najlepszym cyklem 32 sonat:

Schnabel jest w mojej opinii blisko szczytu we wszystkich sonatach Beethovena i z pewnością są momenty w jego grze, w których po prostu trzeba powiedzieć - to jest najlepsze. Jak mogłoby być inaczej? Ale są też pewne niezbyt dobre rzeczy - niezwiązane z samą interpretacją, ale raczej z drugorzędnymi kwestiami, takimi jak technika i jakość dźwięku. Sam często pomijam te "wady", podobnie jak robię to z wspaniałym Chopinem i Schumannem Cortota.

Ostatnio słuchałem również op. 111 Michelangelego, który był czymś wyjątkowym w sposobie, w jaki równoważył i kolorował warstwy. Niezapomniane tryle na końcu drugiej części.

Bardzo wartościowe są również nagrania Richtera z Lipska ostatnich trzech sonat Beethovena. Idiosynkratyczna Yudina jest dla mnie zawsze otwieraczem oczu, chociaż zdaję sobie sprawę, że niektórzy nie mogą jej znieść.

 

Ogólnie rzecz biorąc, mam wiele nagrań sonat, które lubię, ale jeśli chodzi o Beethovena i fortepian, Kempff jest moim ulubionym wykonawcą. Moje nagranie, na którym gra on sonaty Księżycową, Patetyczną, Appasionata i Waldstein, pozostaje jednym z moich absolutnie ulubionych albumów. Jeśli chodzi o późne sonaty, w tym Hammerklavier, naprawdę lubię Polliniego.

 

Zgadzam się z wami w większości z tych kwestii - Richter, Gilels, Kempff, Pollini... Jednak sprawa Schnabla mnie przerasta. Jasne, był pierwszym, który nagrał wszystkie sonaty (na 78 obr./min); mimo to gra za szybko. (Czy kiedykolwiek widzieliście stare, ciężkie płyty 78 obr./min obracające się na gramofonie? To straszne: wygląda to tak, jakby mogły odciąć głowę, gdyby wzbiły się w powietrze!) Pierwsze nagranie Brendla z pełnym cyklem było dobre - grał również wszystkie wariacje, bagatele itp. Niewątpliwy wyczyn.

 

Jasne, był pierwszym, który nagrał wszystkie Sonaty (na 78 obr./min); mimo to gra za szybko.
(Czy kiedykolwiek widziałeś stare, ciężkie płyty 78 obr./min obracające się na gramofonie? To straszne: wygląda na to, że mogłyby odciąć głowę, gdyby wzbiły się w powietrze!)

:lol::lol:

(przepraszam, nie mam nic mądrego do wtrącenia!) To jest po prostu zabawne.

 

Teraz, lubię transfery CD starych płyt 78 obr./min klasycznego jazzu (Art Tatum, na przykład), ale to inna sytuacja.

 

Dzięki za wszystkie wspaniałe sugestie - zabiorę się za to od razu

 

Jak możesz mówić, że Schnabel gra za szybko, skoro popierasz nagrania Goulda? On gra dość szybko, jak na lodowate standardy Kempffa, ale nie aż tak szybko. (Może w Hammerklavier gra szybciej, niż naprawdę potrafi, ale to wyjątek.) Schnabel nie jest tak potężny jak Richter, ale dzieli wiele jego innych cech: grę kontrapunktyczną, dbałość o szczegóły, poczucie tempa, zdolność interpretacyjną. To, co ich odróżnia, to fakt, że Schnabel jest mistrzem rubato, czego Richter nigdy tak naprawdę nie próbował. Richter jest bez wątpienia wciąż lepszym pianistą, ale oceniam Schnabla wyżej niż na przykład Kempffa czy Gilelsa.

 

Jak możesz mówić, że Schnabel gra za szybko, skoro popierasz nagrania Goulda?

Dobry punkt; ale kiedy myślę o GG, myślę przede wszystkim o jego p o w o l n y m tempie.

 

Prawda. GG gra niektóre rzeczy bardzo wolno, jak Appassionata.

 

Potrzebuję wskazówki, kto najlepiej gra sonatę burzową (17) część 3?

 

Potrzebuję wskazówki, kto najlepiej gra sonatę burzową (17) część 3?

Naprawdę lubię ten utwór

Jak zwykle wybiorę Swiatosława Richtera. Szkoda, że jakość nagrania jest tu tak niska. Spróbuj podkręcić głośność:

Większość ludzi prawdopodobnie powie Wilhelm Kempff:

A oto fantastyczna, niekonwencjonalna interpretacja Glenna Goulda:

 

Nie wiem, próbowałem wielokrotnie polubić Goulda. Rozumiem wszystkie argumenty za nim, ale na podstawowym poziomie "czy podoba mi się dźwięk tego", po prostu do mnie nie przemawia. I to nawet niekoniecznie jego przeklęte wokalizacje w jego różnych nagraniach. Na przykład wszyscy zachwycają się jego nagraniem Wariacji Goldberga (wybierz sobie, lata 50. lub 80.), ale mnie nudzą. Uwielbiam te wariacje, ale nie z nim grającym. Dużo bardziej wolę Perahię.

Jeśli chodzi o Beethovena, Kempff po prostu naprawdę do mnie przemawia, przynajmniej w przypadku wczesnych i środkowych okresów. W przypadku późnych sonat, zwłaszcza Hammerklavier, po prostu gra dla mnie trochę za wolno. Wtedy przełączam się na Polliniego.

Co jest warte uwagi, mam nagranie wszystkich sonat skrzypcowych z Kempffem i Menuhinem na DG i jest to jeden z moich najcenniejszych skarbów. Nigdy nie męczy mnie słuchanie ich obojga grających sonatę Kreutzera.

Kempff wspaniale radzi sobie również z sonatami fortepianowymi Schuberta.

 

Nie wiem, próbowałem wielokrotnie polubić Goulda. Rozumiem wszystkie argumenty za nim, ale na podstawowym poziomie "czy podoba mi się dźwięk tego", po prostu do mnie nie przemawia. I to nawet niekoniecznie jego przeklęte wokalizacje w jego różnych nagraniach. Na przykład wszyscy zachwycają się jego nagraniem Wariacji Goldberga (wybierz sobie, lata 50. lub 80.), ale mnie nudzą. Uwielbiam te wariacje, ale nie z nim grającym.

Może spróbuj jego Brahmsa (jeśli lubisz Brahmsa), jego Haydna lub trzy ostatnie Partity Bacha. Każda z nich zajmuje tylko jedną płytę CD, jeśli dobrze pamiętam.

 

Lubię moje Pathetique szybko. Wiem, że wiele osób go nie lubi, ale dla mnie jest to tak dobre, jak to tylko możliwe:

 

Muszę zgodzić się z dr. Mikiem w sprawie Goulda. Ale przyznaję, że to nie znaczy, że Gould jest zły, po prostu nie mogę się w niego wczuć. W tej chwili wolę każdego, kto interpretuje Bacha, którego słyszałem profesjonalnie nagranego, niż słuchanie Goulda. Słyszałem też kawałek koncertu Brahmsa GG - też mi się to zbytnio nie podobało. Ale przyznaję, że zdarzyło mi się to wcześniej z innymi wykonawcami i doceniłem ich później. Kiedy ktoś jest tak sławny jak Gould, wiem, że jest ku temu dobry powód.

 

Tak, kiedy mówię "spróbuj jego Brahmsa", nie mam na myśli nagrania koncertu, które ma dość słabą jakość dźwięku i nie zostało odpowiednio zremasterowane. Mam na myśli solowe utwory fortepianowe, które nagrał.

 

...Więc w mojej misji znalezienia najlepszego wykonawcy dla każdej poszczególnej sonaty, chcę zadać to pytanie wam wszystkim: nawet jeśli wolicie kompletny zestaw od kogoś innego, kto wykonał najlepszego Waldsteina? Najlepszy Hammerklavier? I cała reszta!

W waszej opinii oczywiście

Gram kilka sonat Beethovena, chociaż nie uplasowałbym się blisko najgorszego wykonawcy, jakiego słyszałem na płycie.

Mam kompletne zestawy Barenboima (3 różne nagrania) i Brendela oraz dodatkowe nagrania Rubinsteina, Polliniego, Gilelsa, Richtera, Ashkenazy'ego, Kempffa, Horowitza, Schnabla, Serkina, Marii-Joao Pires, Annie Fisher, Edwina Fischera i wielu, wielu innych. Większość wykonań, które posiadam, jest na winylu i warto znaleźć kogoś z doskonałym systemem odtwarzania płyt i dobrą kolekcją, aby zdać sobie sprawę, jak wiele realizmu ginie w większości transferów lub nagrań na CD.

Przewaga nagrań Barenboima powie wam, że mam szczególne powinowactwo do jego podejścia do Beethovena, chociaż nie oznacza to, że uważam wszystkie jego wykonania za wybitne. Dla mnie Barenboim robi trzy rzeczy dobrze za każdym razem:

1. Barenboim występuje bez żadnych błędów technicznych, mimo że od samego początku prawie nigdy nie robił powtórzeń - bardzo trudne zadanie w wielu z tych sonat
2. Barenboim rozpoznaje, że linia muzyczna może być znacznie dłuższa niż tylko kilka nut i ma zdolność do udźwiękawiania tej długiej linii lepiej niż ktokolwiek inny, kogo słyszałem
3. Barenboim brzmi wyraźnie jak on sam, a nie jak żaden inny pianista, nie brzmiąc dziwacznie ani po prostu dziwnie (jak na przykład Glenn Gould lub Roger Woodward). Zbyt wielu pianistów ma dźwięk, który mógłby należeć do 100 lub 1000 innych - powinno być tak łatwo powiedzieć, że gra konkretny pianista, jak rozpoznać Heifetza, Sterna, Grumiauxa lub Oistrakha na skrzypcach. Tak jest z Barenboimem, Arrau, Horowitzem, Janisem, Pollinim, Rudolphem Serkinem itp. Ostatnio Paul Lewis prezentuje wspaniałe nowe spojrzenie na muzykę Beethovena i ustanawia dźwięk, który jest wyjątkowo jego własny.

Jedną rzeczą, którą ma Barenboim, co jest mieczem obosiecznym, jest subtelność. Poczucie nagłego i prawdziwego dramatu, które jest tak widoczne w wykonaniach np. Arrau, wypada na tle Barenboima na miarę i nieco mniej spontanicznie. Niektórzy pianiści nasycają Beethovena poczuciem brutalności i agresji, czego Barenboim wyraźnie nie akceptuje, woląc ustanowić moc muzyki z dużą kontrolą. Po wysłuchaniu Arrau, Woodwarda, Barenboima, Lupu i wielu innych pianistów grających Beethovena na scenie koncertowej, wiele można powiedzieć o tej nieokiełznanej pasji, którą Arrau wykazywał w swoim Beethovennie, ale subtelna intensywność Barenboima jest moim wyborem.

Oto moi ulubieńcy z pierwszego zestawu Barenboima na EMI/HVM (Angel?) wydanego w 1970 roku - to moje ulubione wykonanie KAŻDEGO wykonawcy, jakiego słyszałem:

Sonata Patetyczna Opus 13 - Bardzo powolny wstęp Barenboima do pierwszej części był dla mnie objawieniem i całkowicie zmienił moje rozumienie tej części. Teraz gram to w ten sposób (chociaż nowsze wykonania Barenboima mają nieco szybsze tempo). Chciałbym mieć technikę w wieku 54 lat, aby grać resztę części z taką samą łatwością, jaką wykazywał w wieku nastoletnim. Jego tremolo w tej części jest niezwykle piękne z wystarczającą grozą, aby budować wielkie napięcie. Bieg prawej ręki po klawiaturze tuż przed rekapitulacją jest sam w sobie cudowny. 2. część jest piękna. 3. część jest zachwycająca i doskonale zrównoważona z resztą sonaty.

Sonata Księżycowa Opus 27 nr 2 - Najczęściej nagrywana sonata na świecie, a Barenboima NIE jest idealna, ale często eksperymentuję, grając tę, którą naprawdę lubię, a następnie natychmiast podążam za tym nagraniem Barenboima. W ciągu kilku sekund porzuciłem poprzednią interpretację na korzyść Barenboima (a robienie tego w drugą stronę jest strasznym przeżyciem). Szczególnie ostatnia część uważam za całkowicie satysfakcjonującą w sposób, w jaki inne wykonania tego nie robią.

Sonata Pastorale Opus 28 - Ta "stosunkowo" łatwa sonata brzmi nudno lub niezdarnie w rękach prawie wszystkich. W Barenboimie zawsze brzmi wzniośle i dla mnie w tym nagraniu zrobił to dobrze.

Sonata Burzliwa Opus 31 nr 2 - Prawdopodobnie moja ulubiona sonata Beethovena (w zależności od nastroju), a dla moich rąk wykonalna, ale bardzo, bardzo trudna, Barenboim wykonuje 2. i 3. część wolniej niż prawie wszyscy inni i robi to doskonale. Trzecia część w szczególności jest romantycznym Beethovenem wyidealizowanym. Wykwintny.

Sonata Walstein Opus 53 - Diabelnie trudna sonata do złego grania, nie mówiąc już o dobrym. Ostatnia część brzmi zwodniczo łatwo (przynajmniej w większości), ale jest sporym wyzwaniem od samego początku i wymaga techniki znacznie wykraczającej poza moją, gdy dojdziesz do oktaw pianissimo glissando. Barenboim jednoczy tę sonatę w sposób, w jaki nikt inny tego nie robi. Niezależnie od tego, czy słuchasz Gary'ego Graffmana, Brendela, Arrau, Schnabla, sonata brzmi bardziej jak seria połączonych ćwiczeń niż zestaw 3 części, nie mówiąc już o uczuciu, jakie mam z Barenboimem, jednego utworu muzycznego. Jego niesamowicie wolna ostatnia część jest wspaniała.

Opus 54 - Ta dwuczęściowa sonata, która siedzi jak małe dziecko między gigantami Walsteina i Appassionaty, jest bardzo, bardzo źle grana przez większość interpretatorów. Pierwsza część ma tendencję do bycia bardzo głośną, jeśli nie jest traktowana z ostrożnością, a druga część kończy się brzmieniem jak jedno z bardziej muzycznych ćwiczeń Czernego! Zdolność Barenboima do wydłużania niemożliwie długiej linii muzycznej sprawia, że to wykonanie jest o wiele lepsze niż jakiegokolwiek innego. W szczególności w 2. części linia pod pewnymi względami rozciąga się od początku aż do kody! To naprawdę magia.

Na razie wystarczy.

Z WYJĄTKIEM...

Muszę wspomnieć o nagraniu, które wykracza poza twoją prośbę, ale jest tak dużo lepsze od swoich rywali, że musi być promowane: Istnieje kilka nagrań własnej transkrypcji Beethovena na fortepian i orkiestrę Koncertu skrzypcowego D-dur, Opus 61. Większość z nich (właściwie wszystkie z wyjątkiem jednego, które słyszałem) brzmi jak pianista i orkiestra grający transkrypcję koncertu skrzypcowego. Tym jednym wyjątkiem jest Daniel Barenboim dyrygujący English Chamber Orchestra na DGG. Sam brzmi tak, jakby utwór mógł być napisany na fortepian i orkiestrę, tak wspaniale jest przedstawiony. Właściwie lubię to prawie tak samo jak sam Koncert skrzypcowy!

Pozdrowienia,
Warren w Sydney, Oz

 

Gra Barenboima po prostu do mnie nie przemawia. Zbyt wolna i ospała. Lubię Guldę i Brautigama.

 

Na Hammerklavier wolę szybsze tempo stosowane przez Schnabla i, mojego osobistego faworyta dla Sonat Beethovena, Andrása Schiffa. Nikt, moim zdaniem, nie może się równać interpretacjom Schiffa (oczywiście poza mną ).

 

Moja playlista z najpopularniejszymi utworami wygląda tak od jakiegoś czasu:

8 Gilels, Kovacevich, Rubinstein
12 Perahia, Gilels, Lewis
14 A.Fischer, Lewis, Rubinstein
15 Perahia, Gilels, Lewis
17 Gilels, Kovacevich, Lewis
21 Arrau. Lewis
23 Richter, Gilels, Rubinstein
26 Lewis, Rubinstein
29 Pollini, Gilels
30 Kempff, Kovacevich
31 Gilels, Kempff
32 Pollini, Kempff

 

Hej, jeśli nie możesz "wejść" w Goulda, to w porządku...ktoś musi lubić źle wykonane sformułowania i zmienne tempa; przeciętność i zwyczajne muzykowanie...dla tych z nas, którzy starają się znaleźć to, co najlepsze i potrafią otworzyć oczy na prawdziwą ekspresję i interpretację, mamy Glenna.

 

Hey, if you can't 'get into' Gould that's okay...someone's gotta like poorly executed phrasing and fluctuating tempi; mediocrity and plain musicianship...for those of us who strive to find the best and can open our eyes to true expression and interpretation, we have Glenn.

Proszę, nie zaczynajcie znowu sprawy Goulda, właśnie przeciągnęliśmy się przez nią w straszliwej długości.

 

Gould jest dobry dla tych, którzy lubią robotyczne granie od faceta, który nie lubi muzyki Beethovena, jasne.

 

Jedno nazwisko nie zostało (zbyt często) wspomniane w tym wątku, a jest nim Rudolf Serkin. Lubię jego Hammerklavier i niektóre z jego prac w późniejszych sonatach. Jeśli chodzi o "Księżycową", Kempff jest moim zdaniem najlepszy.

 

Prawie zakrztusiłem się kawą, kiedy zobaczyłem, że ktoś naprawdę lubi Goulda grającego Beethovena! Od kiedy pamiętam, było to na mojej liście "śmieci". Nienawidził Beethovena i po prostu nie ma zakresu emocji potrzebnych do wydobycia wszystkich różnych charakterów muzyki Beethovena. Zamiast tego dostajemy to samo stare staccato, które brzmi tak, jakby skubał pióra kurczaka jeden po drugim. Zastanawiam się, dlaczego w ogóle zawracał sobie głowę nagrywaniem sonat Beethovena, skoro wiadomo, że nienawidził Beethovena.

 

Prawie zakrztusiłem się kawą, kiedy zobaczyłem, że ktoś naprawdę lubi Goulda grającego Beethovena! Było to na mojej liście "śmieci" tak długo, jak pamiętam. Nienawidził Beethovena i po prostu nie ma zakresu emocji potrzebnych do wydobycia wszystkich różnych charakterów muzyki Beethovena. Zamiast tego dostajemy to samo stare staccato, które brzmi, jakby skubał pióra kurczaka jeden po drugim. Zastanawiam się, dlaczego w ogóle nagrywał sonaty Beethovena, skoro wiadomo, że nienawidził Beethovena.

Jeśli przeczytasz mój wkład w ten wątek, zauważysz, że wyraźnie powiedziałem, że podoba mi się jego interpretacja "wariacji", a niekoniecznie sonat.

Dla jasności, Gould dokonał kilku nagrań utworów fortepianowych Beethovena i wiele z nich przed 1964 rokiem. Jest to istotne z dwóch powodów (1) większość z nich powstała dla CBC lub z kanadyjskimi orkiestrami, zanim zyskał międzynarodową sławę i (2) to było zanim Gould, powiedzmy, wybrał bardziej odosobnione podejście do życia. Myślę, że kiedy przestał występować i wybrał bardziej "introspektywne" podejście do swojej muzyki, być może znalazł więcej satysfakcji w twórczości Bacha i Richarda Straussa niż w Beethovenie.

Warto również zauważyć: na początku lat 70. dał dość niezapomniany występ Koncertu cesarskiego (można go znaleźć na YouTube) dla telewizji CBC, z Toronto SO i Karelem Ancerlem, zastępując Michalengeli "a pied leve".

Przyznam, że Gould jest nabyty gust, ale myślę, że jest to nieco krótkowzroczne, aby odrzucać całą dyskografię Gould/Beethoven, a niektóre z jego występów dla radia CBC przed 1954 rokiem są warte posłuchania. Gould posiadający całą pianistyczną moc i jeszcze nieskażony agorafobią.

Chacun a son gout, mon ami.