Ik heb de afgelopen maand veel opnames van Brahms-symfonieën beluisterd. Mijn keuze voor een onbewoond eiland zal altijd Furtwängler zijn in de Music & Arts-uitgave (hoewel ik de opname uit 1949 van Wiesbaden iets verkies boven de oorlogsversie). Deze maand heb ik me echter vooral gericht op het luisteren naar stereo-opnames.
In modern geluid concludeerde ik het volgende als een ideale cyclus van de symfonieën:
Symfonie nr. 1 - Leonard Bernstein/VPO (1983)
Waarschijnlijk een controversiële keuze voor velen, dit kwam neer op Lenny's ongebreidelde passie en de angst die hij in de partituur vindt. Het is zo meeslepend dat ik vergat of de tempo's voor bepaalde secties conventioneel waren of niet en me gewoon liet meeslepen. Ik denk dat deze specifieke symfonie dit soort epische behandeling nodig heeft.
Andere keuzes:
Karajan/BPO '64
Horenstein/LSO
Walter/CSO
Klemperer/PO
Bohm/BPO '60
Symfonie nr. 2 - Herbert von Karajan/BPO (1986)
Karajans weelderige, zachtere aanpak werkt voor mij beter in de 2e dan in de 1e. In zijn laatste digitale opname is het zelfs vrij ideaal. En toch vertegenwoordigt dit ook een van de meest geïnspireerde opnames die hij met de BPO maakte, met een opzwepende finale.
Andere keuzes:
Bernstein/VPO
Klemperer/PO
Walter/CSO
Symfonie nr. 3 - Claudio Abbado/BPO (1989)
Ik heb gehoord dat deze opname in sommige kringen als traag is bespot, maar ik ben het daar helemaal niet mee eens. Het heeft een perfecte mix tussen weelderig, weelderig geluid en energie. De beroemde derde beweging Poco Allegretto is perfect beoordeeld en de buitenste bewegingen zijn heerlijk levendig.
Andere keuzes:
Cantelli/PO
Kempe/BPO
Van Beinum/RCO
Jochum/LSO
Symfonie nr. 4 - Carlos Kleiber/VPO (1980)
Deze beroemde versie opnieuw bekijken, herinnert me eraan waarom het wordt beschouwd als een van de grootste Brahms-opnames aller tijden. De intensiteit in de snelle secties spreekt voor zich, maar er is ook een prachtige schoonheid. Ik vind dit zelfs nog leuker dan Kleibers veelgeprezen Beethoven.
In modern geluid concludeerde ik het volgende als een ideale cyclus van de symfonieën:
Symfonie nr. 1 - Leonard Bernstein/VPO (1983)

Waarschijnlijk een controversiële keuze voor velen, dit kwam neer op Lenny's ongebreidelde passie en de angst die hij in de partituur vindt. Het is zo meeslepend dat ik vergat of de tempo's voor bepaalde secties conventioneel waren of niet en me gewoon liet meeslepen. Ik denk dat deze specifieke symfonie dit soort epische behandeling nodig heeft.
Andere keuzes:
Karajan/BPO '64
Horenstein/LSO
Walter/CSO
Klemperer/PO
Bohm/BPO '60
Symfonie nr. 2 - Herbert von Karajan/BPO (1986)

Karajans weelderige, zachtere aanpak werkt voor mij beter in de 2e dan in de 1e. In zijn laatste digitale opname is het zelfs vrij ideaal. En toch vertegenwoordigt dit ook een van de meest geïnspireerde opnames die hij met de BPO maakte, met een opzwepende finale.
Andere keuzes:
Bernstein/VPO
Klemperer/PO
Walter/CSO
Symfonie nr. 3 - Claudio Abbado/BPO (1989)

Ik heb gehoord dat deze opname in sommige kringen als traag is bespot, maar ik ben het daar helemaal niet mee eens. Het heeft een perfecte mix tussen weelderig, weelderig geluid en energie. De beroemde derde beweging Poco Allegretto is perfect beoordeeld en de buitenste bewegingen zijn heerlijk levendig.
Andere keuzes:
Cantelli/PO
Kempe/BPO
Van Beinum/RCO
Jochum/LSO
Symfonie nr. 4 - Carlos Kleiber/VPO (1980)

Deze beroemde versie opnieuw bekijken, herinnert me eraan waarom het wordt beschouwd als een van de grootste Brahms-opnames aller tijden. De intensiteit in de snelle secties spreekt voor zich, maar er is ook een prachtige schoonheid. Ik vind dit zelfs nog leuker dan Kleibers veelgeprezen Beethoven.