Ik heb ze nog niet allemaal gehoord, maar nr. 15 is altijd een persoonlijke favoriet van me geweest, ook al lijkt het erop dat het hier weinig liefde krijgt - misschien vanwege dat extreme pessimisme. Het vertegenwoordigt perfect zijn donkere, groteske stijl en kijk op de wereld. De tweede beweging is prachtig en hartverscheurend, en de laatste paar minuten van de finale zijn echt ongeëvenaard. Misschien simuleert geen enkele andere muziek het daadwerkelijke proces van sterven zo goed als deze. Hoewel ik heb gehoord dat de 14e een pure uitdrukking van nihilisme in de muziek is. Ik heb het nog niet gehoord, omdat ik er niet helemaal zeker van ben of ik er klaar voor ben.

 

Ik heb ze nog niet allemaal gehoord, maar nr. 15 is altijd een persoonlijke favoriet van me geweest, ook al lijkt het erop dat hij hier weinig liefde krijgt - misschien vanwege dat extreme pessimisme.

Ik ben ook een fan van de 15e, hoewel ik er geen gevoel van dood of depressie aan overhoud. Zeker raadselachtig! Verbazingwekkend hoe DSCH al die inspiratie en verbeeldingskracht kon oproepen op zijn leeftijd en met zijn meerdere kwalen op dat moment.

 

De 14e of de 4e.

 

The 14th or the 4th.

Waarschijnlijke kandidaten. Ik zou de 13e zeggen.

 

De 13e en 14e. In tegenstelling tot sommige van de niet-vocale symfonieën is er helemaal niets raadselachtigs of dubbelzinnigs aan.

 

Ik zou zelf voor de 8e gaan. Een zeer somber werk.

 

De door de dood geobsedeerde 14e moet wel de somberste zijn.

 

#8 is een duister, broeierig, gewelddadig werk, dat de duistere verschrikkingen van de titanische Duits-Sovjetstrijd tijdens de Tweede Wereldoorlog uitdrukt... Er is hier geen triomf of overwinning... alleen dood, vernietiging, verlatenheid... Maar ik denk dat #14 DS' donkerste werk is... het constante doodsthema doordringt het hele werk... Ik luister niet naar het hele stuk in één keer.

 

Ik heb ze niet allemaal gehoord, maar ik weet niet of het donkerder kan worden dan zijn 14e symfonie. Oh my, ik ben het geneigd met Heck148 eens te zijn - ik weet niet of ik meer dan fragmenten in één keer zou kunnen luisteren!

 

Hoe somber de Symfonie 13 ("Babi Yar") ook is, het is de 14e van Sjostakovitsj die werkelijk de diepten van duisternis en wanhoop peilt.

Muziekcriticus en radiocommentator Jim Svejda schreef ooit iets in die zin dat men niet vaker dan een of twee keer in zijn leven naar deze specifieke symfonie zou moeten luisteren, omdat het tot zelfmoord zou kunnen leiden. Ik herinner me dat ik die quote ooit aan een groep studenten vertelde, wat hen voorspelbaar genoeg interesseerde om dit sombere werk te willen horen. Het onderwerp van de discussie was eigenlijk de poëzie van de Spaanse meester Garcia Lorca, wiens poëzie Sjostakovitsj in de eerste en tweede beweging van de 14e gebruikte. Maar ik had de klas voorbereid om het stuk van Sjostakovitsj te horen. (En ook muziek van George Crumb.) Gelukkig is er niemand gestorven door de ervaring, tenminste niet uit mijn klas.

Zoveel van Sjostakovitsj is duister en inderdaad pessimistisch, eigenschappen die lijken toe te nemen in de muzikale structuur van elk opeenvolgend werk tot het bijna ondraaglijk wordt bij de laatste opusnummers. Ik heb er lang over geklaagd dat Sjostakovitsj de val van het repressieve communistische regime, dat zijn muziek zo treffend bekritiseert in zijn duistere en sarcastische passages, niet heeft meegemaakt.

Maar Symfonie 14 spant de kroon qua duisternis. De enigmatische 15 lijkt mij iets te demonstreren dat verder gaat dan pure somberheid, iets meer in het rijk van "men wordt gek" na te lang in de wereld van Sjostakovitsj te hebben geleefd. Inderdaad, als Symfonie 15 geen studie in waanzin is, weet ik niet wat het wel is. Maar zelfs waanzin is misschien een reddende genade in vergelijking met de duistere dansen van de dood die aanwezig zijn in Symfonie 14.

 

Ik weet dat je om symfonieën vraagt, maar ik denk dat zijn meest verwoestende stuk het Strijkkwartet nr. 15 was. Dat is een ander niveau van duisternis. Het Strijkkwartet nr. 8 past ook heel goed bij die eigenschap.

 

Ik ben verrast dat nr. 13 hier meer dan één of twee keer wordt genoemd. Ik vind het een grondig positief werk, uitdagend, de Creatieve prijzend, het oude prijzend, en een van de krachtigste aanvallen op antisemitisme die er zijn. Ik vind het een opmerkelijk opbeurend stuk.

Het is niet verwonderlijk dat ik denk dat nr. 14 hier de twijfelachtige kroon pakt. Zeker onder de symfonieën, misschien wordt het overtroffen door een paar van de laatste kwartetten, of misschien het Pianotrio?

 

Ik ben verrast dat nr. 13 hier meer dan een of twee keer genoemd wordt. Ik vind het een door en door positief werk, uitdagend, de Schepper prijzend, het oude prijzend, en een van de krachtigste aanvallen op antisemitisme die er zijn. Ik vind het een opmerkelijk opbeurend stuk.

Niet verrassend, ik denk dat nr. 14 hier de twijfelachtige kroon draagt. Zeker onder de symfonieën, misschien wordt het overtroffen door een paar van de laatste kwartetten, of misschien het Pianotrio?

Ik ben het volledig met je eens over 13. Zoals een andere luisteraar suggereerde, is het heroïsch. Ook opbeurend, ben ik het mee eens. Voor mij roept de vierde beweging inderdaad het beeld op van een profeet op een bergtop die met God praat

 

Ik besef dat deze draad twee jaar oud is, maar het is zo'n geweldig onderwerp. Shosty's 8e symfonie is een kanshebber omdat deze het diepe persoonlijke lijden het meest expliciet onderzoekt (ik heb altijd gedacht dat de 2e en 3e bewegingen echter cryptisch Stalin bespotten, maar ik heb geen enkel bewijs dat dat ooit zijn bedoeling was). Maar de 14e symfonie is nog donkerder en grimmiger, en inderdaad, de liedcyclus gaat expliciet over de dood zonder garantie op verlossing.

Maar ik moet toch kiezen voor de 15e symfonie als de meest subversieve van het donkerste van het donker, ondanks de uitbundigheid en humor. Thematisch gezien komt de symfonie sterk op mij over als een verhaal over Satan, of liever gezegd de aanwezigheid van het kwaad in de wereld, hoe je dit ook begrijpt. (En Shosty heeft zeker zijn deel meegemaakt.) De eerste en derde bewegingen lijken relatief kleine maar alomtegenwoordige daden van kwaad en wreedheid te benadrukken, terwijl de tweede en vierde bewegingen een verleiding tot boosheid suggereren die resulteert in onthullingen van de meest afschuwelijke soort die je je kunt voorstellen. De opbouw en de uiteindelijke crisis van de finale worden steeds gruwelijker elke keer dat ik ernaar luister. En toch dansen we zelfs na zulke verschrikkingen nog steeds een langzame dans met de duivel. Alles komt goed als we hem vertrouwen. Aan het einde, terwijl de wereld afbrandt, knipoogt de duivel ons gewoon toe, handen in de zakken, en slentert ongedeerd weg, wachtend op zijn tijd voor de volgende gruweldaad. Ja, de 15e, zwartste van het zwart, donkerste van het donker, en des te huiveringwekkender omdat je bij de eerste luisterbeurt niet eens beseft wat hier echt gebeurt. Fantastisch briljant werk. (Trouwens, de 4e symfonie is IMO niet echt donker, hoewel deze wel een paar enge momenten heeft in de eerste beweging. Het is speels, spottend, sarcastisch en magisch, maar het is echt niet zo donker als dat alles. Het is het tegenovergestelde van de 15e - een van de vele symfonieën die eigenlijk lichter zijn dan ze bij de eerste luisterbeurt lijken, zoals de 6e en de 10e ook.)

 

Nr. 14. Het gaat over de dood.

 

Nr. 14. Het gaat over de dood.

De 14e is inderdaad extreem duister. Maar ongeacht waar het over gaat, de ervaring van het luisteren naar het stuk is van het grootste belang. Alleen al op basis van het thema zouden de 13e en de 8e de donkerste van allemaal moeten zijn, aangezien ze beide over gruwel en dood en oorlog gaan. Ik hou van de minder voor de hand liggende keuze. 15 is fenomenaal wreed. Wreedheid is donkerder dan lijden

 

.

 

Als de duisternis die we zoeken pessimisme is, dan weet ik niet zeker welk werk ik moet kiezen. Ik hoor zijn muziek niet echt als pessimistisch, hoewel hij zichzelf (en ons) in veel van zijn muziek zeker "door de molen" haalt. Ik hoor hem weerstaan, soms heldhaftig en soms stoïcijns, maar er is meestal overvloedig veel kracht in de mix, nietwaar? Wat duisternis op zich betreft - ja, hij verkent het duister ... maar wordt hij overwonnen? Ik denk het niet.

 

Als de duisternis die we zoeken pessimisme is, dan weet ik niet zeker welk werk ik moet kiezen. Ik beschouw zijn muziek niet echt als pessimistisch, hoewel hij zichzelf (en ons) in veel van zijn muziek "door de molen" haalt. Ik hoor hem doorstaan, soms heldhaftig en soms stoïcijns, maar er is meestal overvloedig veel kracht in de mix, nietwaar? Wat duisternis op zich betreft - ja, hij verkent de duisternis ... maar wordt hij overwonnen? Ik denk het niet.

De 4e symfonie is genoemd als pessimistisch, maar hij heeft hem niet afgemaakt. Ik denk echter dat Caetani - de zoon van Igor Markevitch - een redelijk succesvolle voltooiing heeft opgenomen.

Goed gezegd. Persoonlijk vind ik de 4e niet pessimistisch, hoewel het een aantal aangrijpende passages heeft. Ik heb gehoord dat het originele manuscript verloren is gegaan of dat er andere ongepubliceerde fragmenten waren, maar nooit dat hij het niet daadwerkelijk heeft afgemaakt. Vertel hier alsjeblieft meer over.....

 

8 of 14.

 

De 4e en 15e zijn beide de grootste twee, en de donkerste.

 

13

 

Ongeveer twintig jaar geleden, toen ik enkele voorlopige symptomen van depressie had, besloot ik om de 4e in een donkere kamer laat in de nacht te beluisteren, zonder dat er iemand anders in de buurt was.
Man, dat was een slecht idee. Het veroorzaakte meer nare mentale dingen dan ik hier wil onthullen.
Vandaag kan ik naar de 4e (en zelfs de 14e) luisteren zonder problemen, maar ik heb nog steeds problemen met die griezelige doodsklok-eindes. Ze gaan meer onder de huid dan de meest tragische uitbarstingen van Tsjaikovski of Mahler.

 

Ongeveer twintig jaar geleden, toen ik enkele voorlopige symptomen van depressie had, besloot ik om de 4e in een donkere kamer laat in de nacht te luisteren, zonder dat er iemand anders in de buurt was.
Jongens, dat was een slecht idee. Het veroorzaakte meer nare mentale dingen dan ik hier wil onthullen.
Vandaag kan ik naar de 4e (en zelfs de 14e) luisteren zonder problemen, maar ik heb nog steeds problemen met die griezelige doodsklok-eindes. Ze gaan meer onder de huid dan de meest tragische uitbarstingen van Tsjaikovski of Mahler.

Wat een verhaal. Wie weet hoe dicht je bij Sjostakovitsj bent gekomen. Misschien was hij in dezelfde stemming toen hij de 4e componeerde. Ik ben niet erg bekend met de 4e. Dit weekend geluisterd (Petrenko's opname). Een speciaal en vreemd werk. Maar ik durf niet te zeggen dat het zijn donkerste symfonie is.

 

Wauw. Er lijkt hier een duidelijk gebrek aan liefde te zijn voor Symphony 5.

 

Wow. Er lijkt hier een duidelijk gebrek aan liefde te zijn voor Symfonie 5.

Het heeft donkere momenten, vooral in het elegische adagio, maar de finale is behoorlijk levensbevestigend (ik ben er niet zeker van of ik de theorie dat het allemaal nep en geënsceneerd is erg geloofwaardig vind).
Het is dus heel erg een stuk in de klassieke Beethoveniaanse stijl "overwinning door strijd". Hetzelfde geldt min of meer voor symfonieën 6, 10 en 12.

 

Het gaat in deze draad niet over welke symfonieën "liefde nodig hebben" of wat dan ook. Het gaat erom welke de donkerste is. En het is absoluut niet nr. 5. Het is nr. 14 met zijn verscheurende strijkers.

 

Ik weet dat deze thread misschien kapot is, maar ik ben dol op deze vraag. Als ik aan de 'duisterste' Shosty-symfonie denk, denk ik graag aan twee categorieën duisternis: lijden en wreedheid. Gebaseerd op de evocatie van lijden is het een moeilijke keuze tussen de 8e en de 14e. Over het algemeen denk ik dat de 8e het meest slopend is. Natuurlijk gaat de 14e over de dood en is het einde angstaanjagend, maar er zit toch zoveel humor, schoonheid en originaliteit in, terwijl de 8e zwaar beladen is met Mahleriaanse tragedie. MAAR... als ik nadenk over welke symfonie de 'wreedste' is, dan zou dat de 15e moeten zijn. Dit is overduidelijk in de 2e en 4e bewegingen, maar de eerste en derde bewegingen roepen een soort wrede humor op, waarbij slechte mensen lachen om het lijden van anderen.

Sommigen hebben de 13e en de 4e genoemd. Iemand merkte op dat de 13e te heroïsch is om echt duister te zijn, en daar ben ik het helemaal mee eens, ondanks het feit dat deze geïnspireerd is door een massale gruweldaad. Wat de 4e betreft, er zijn een paar aangrijpende momenten, maar ik heb er honderden keren naar geluisterd en ik vind het veel te magisch om duister aan te voelen. Dit is gewoon de muziek op zijn waarde schatten, ondanks de inspiratie.

Twee symfonieën die ik ondanks hun schijnbare presentatie vrij duister vind, zijn zijn 7e en zijn 9e. De 7e is zijn 'mooiste' en meest toegankelijke werk. Maar op een dag hoorde ik eindelijk de ongelooflijke rouw en tragedie die deze symfonie uitbeeldt. Zelfs het einde is minder een triomf en meer een evocatie van een bonte groep overlevenden die na de verschrikkingen van de oorlog naar huis strompelen. Wat de 9e betreft, ik dacht altijd dat het een van zijn lichtere werken was, totdat ik het in concert zag en eindelijk hoorde hoe wreed wreed het werkelijk is, een voorspelling van de 15e. Shosty was echt op zijn meest dreigend toen hij een majeurtoonsoort koos.

Ter informatie: de 'lichtste' van zijn symfonieën is uiteraard de 6e, maar ook de majestueuze 10e heeft de meest vreugdevolle slotbeweging van alle symfonieën die ik ooit heb gehoord.

 

Echt waar? De symfonie met de 20 minuten durende langzame beweging die ongeveer de helft ervan in volledige stilstand doorbrengt, is de lichtste Sjostakovitsj-symfonie? De 9e bestaat, weet je...

 

Echt waar? De symfonie met de 20 minuten durende langzame beweging die ongeveer de helft ervan in totale stilstand doorbrengt, is de lichtste Shostakovich-symfonie? De 9e bestaat, weet je...

Ja, inderdaad. Ik heb commentaar gegeven op de 9e. Het is subversief wreed, vooral in de laatste beweging. Ik vermeldde dat Shostys werk niet altijd is wat het lijkt te zijn. De 6e heeft inderdaad een zware opening, maar is uiteindelijk meditatief en vredig, zoals iemand die verdwaalt in het bos maar uiteindelijk bij een beekje slaapt. En de laatste twee bewegingen zijn ondubbelzinnig vreugdevol. De componist zelf gaf in die zin commentaar, maar het is ook vrij duidelijk. Dus ik blijf volhouden dat de 6e zijn lichtste is in vergelijking met zijn andere werk. De 9e daarentegen is een zeer dubbelzinnig stuk.

 

Zoals anderen al zeiden, de vocale 14e, gevolgd door de instrumentale 8e, waarbij de finale de stemming enigszins versoepelt.